De laatste dag van onze fietstocht door de Frontlinie.

Groningen Gorredijk-Tjalleberd. 60km, 120hm.

Donderdagavond,, na gegeten te hebben in Duitsland, zijn we dus kriskras, althans zo voelt dat wel, fietsend op de navigatie, door Basel gefietst naar het SBB station. Daar wilden we ons omkleden om niet met vieze en de toch wel een beetje ruikende fietskleding de bus in te stappen. Dus hadden we bedacht een toilet op te zoeken en daar op te frissen en om te kleden. De gedachte was mooi, maar bij gebrek aan Zwitsers muntgeld, niet mogelijk. Een bezoekje aan een urinoir moest al cf2 kosten en douchen cf12. Een beetje buitenproportioneel, dus maar gewoon in de traverse en in een pasfotohokje omgekleed. Door alle bgage in te pakken, zoals ze het bij de Flixbus willen en nog wat koffie te halen verstreek de tijd al snel. De temperatuur was goed, dus buiten bij de bushalte wachten op de bus was geen probleem. Er waren een tiental passagiers die mee de bus in gingen. De bus was toen zo goed als vol met ook trekkende mensen of mensen die gewoon naar een bepaalde bestemmingen gaan. Erg gemakkelijk contact maken lukt dan niet echt. Fransen, Italianen, IJslanders, Duitsers, en Belgische chauffeurs. Stipt 22:50 vertrok de bus.

Slapen in de bus is een crime hoor. Je sukkelt wel een beetje in slaap, maar echt geweldig is dat niet. De beenruimte in deze bus was niet beter dan in een lijndienst van Arriva, doordat iedereen de leuning naar achteren heeft laten zakken. Een paar keer was er een stop van ca 10 minuten, waarvan één keer bij een benzinestation waar we iets konden kopen. Koffie en thee was er bij gebrek aan heet water niet, iets waar we vanmorgen echt wel behoefte aan hadden. Een lange zit. Als er een volgende keer komt, neem ik denk ik, de trein. Een voordeel van de Flixbus is wel dat er erg veel mogelijkheden zijn. In Amsterdam hadden we een tussenstop/overstap van anderhalf uur, waarin we even een loopje konden maken en wat koffie en een broodje halen. De busstop was in Amsterdam Sloterdijk, tussen de kantoren. Dat vond ik niet echt een plezierige plek, doordat het tussen die hoogbouw altijd tocht. De omgeving zag er erg vies uit. In gesprek met een paar Berlijners kwam dat ook aan de orde. In Frankrijk hebben we dat anders gezien, daar werden mensen in gezet het straatvuil op te ruimen. Dat zouden ze hier ook best kunnen doen.

De rit naar Groningen was met een andere bus, meer comfort, meer beenruimte en een hele vrolijke belangstellende chauffeur. Precies op tijd kwamen we in Groningen aan en konden ons voor zover dat ging omkleden om het laatste stuk naar huis te fietsen. Daarmee was de cirkel rond en de tocht volbracht.

Dan is het ook even tijd deze bijna twee weken durende fietstocht door de Frontlinie samen te vatten.

12 Dagen fietsen, gemiddeld 96 kilometers per dag. De langste afstand was 135 kilometers, met 707 klimmeters, de kortste afstand 48km met 127 hoogtemeters. Om de totale route binnen het tijdsbestek te voltooien, was het afleggen van deze afstanden wel nodig, maar teveel om dan uitgebreid de bezienswaardigheden te bekijken. Aandoen en weer doorgaan. De marge die ik aan het einde van de tocht had ingebouwd om eventuele pech of probleemsituaties op te kunnen vangen hebben we nu kunnen benutten door een extra ronde langs/over de Velo 6 af te leggen, wat ook weer wat inzicht heeft opgeleverd over het fietsen langs een kanaal.

Totaal hebben we ca 1155km gefietst, met met een dikke 9400 hoogtemeters. Twee kapotte spaken van een achterwiel en één beschadigd ventiel, waardoor we de binnenband moesten vervangen.

De eerste week was zonnig, tot zelfs warm en vanaf zondag 13 mei is het wat wisselvalliger geworden met enkele buien. 14 mei was eigenlijk, wat je wilt noemen, de minst mooie dag met aan het begin en aan het einde buien. Maar niet zoveel dat we ons volledig moesten inpakken. Het is telkens weer geweest voor korte mouwen en korte broek. Ja, we hebben het enorm goed getroffen.

Voor de overnachtingen hebben we ons georiënteerd op de budget hotels, maar een enkele keer was dat niet mogelijk, zoals in Apremont, maar ook in Saint Marie Aux Mines hadden we een andere voorziening.

Met deze tocht hebben we een goede indruk gekregen van Noord Frankrijk, desolate gebieden, maar ook mooie steden en prachtige uitzichten over de glooiende landschappen. De Champagne streek niet te vergeten.

Zeer de moeite waard.